Thuis...

Hoi allemaal,

Na een maand weer thuis te zijn, vond ik toch wel dat ik echt een laatste blog voor deze reis moest schrijven.

Inmiddels ben ik dus weer thuis. De laatste dagen in Tokyo waren geweldig. Ben nog betere vrienden geworden met de mensen die ik daar ontmoet had, vooral degenen die in het hostel werkten. Op 1 april had Rintaro (een van mijn vrienden) me gevraagd of ik de dag met hem en nog een paar mensen die in het hostel werkten, wilde doorbrengen. Het was namelijk de afscheidsdag van een van hun. Dar leek me erg leuk dus ik deed het. We gingen, tot mijn verassing, naar een Penis festival, Kanamara Matsuri (http://en.wikipedia.org/wiki/Kanamara_Matsuri). Dit was erg ehm... interessant. Iedereen likte penis snoep, er werden giga penissen in een soort van mini huisjes gedragen en het was een drukte van jewelste (vooral vanwege toeristen...). Na al deze gekte zijn we maar terug gegaan naar Tokyo. Hier hebben we nog wat tijd door gebracht op het festival Spring Love. Een erg leuk hippie-achtig festival. Dit was dus wederom een erg fijne, gezellig dag in Japan. Heerlijk gegeten, heerlijk gefeest en heerlijk gekeken naar alle gekke mensen :).

De dagen daarna bestonden vooral uit voorbereidingen voor naar huis gaan; shoppen, laatste lekkere dingen eten, nog wat mensen zien en inpakken. Rintaro had besloten om samen nog uit eten te gaan. Ik wilde namelijk voordat ik weg ging heel graag sushi eten. We hadden in Asakusa een leuke lopende band bar gevonden, waar we zelf konden bestellen. Dit ging ik dus ook doen, in het Japans! De sushi was heerlijk. Ik heb zelfs de natto sushi gegeten en dat vond ik ook nog eens lekker! Natto zijn gefermenteerde sojabonen, erg slijmerig en in het begin niet lekker. http://en.wikipedia.org/wiki/Natt%C5%8D

Maar goed. De laatste dagen bestonden dus vooral uit afscheid en zenuwen.. Wat vond ik het moeilijk.

5 april was het dan zover. Vroeg in de ochtend moest ik weg, toen iedereen nog sliep. Dit was msischien ook maar goed, want anders zou het afscheid alleen maar moeilijker zijn. (had de avond daarvoor al wat traantjes gelaten). Alles ging soepel, behalve de vlucht. We hadden wel driekwart van de tijd turbulentie en mochten niet opstaan en kregen nauwelijks drinken. Nou dat is best lang als je bijna 8 uur moet vliegen. Toen was ik weer! in Kuala Lumpur. Gek om daar te zijn, zo dicht bij je vrienden, maar niet de mogelijkheid om ze te zien :(. Wel hebben ze op het vliegveld een kleine "binnenplaats" waar ze nog wat regenwoud hebben. Kon ik nog even de lucht opsnuiven daar.

De tweede vlucht ging beter. Helaas had ik mijn stoel afgestaan aan een meneer zodat hij naast zijn vrouw kon zitten, waardoor ik naast een vrouw zat die niet zo gezellig was. Ook kregen we nauwelijks drinken. Maar verder ging de vlucht prima. En toen was ik er opeens! Terug in Nederland! WAT EEN KOU! Ik kwam aan en was op van de zenuwen, ik zou zo mijn vader en moeder weer zien, weer terug in mijn huis zijn, de dieren een dikke knuffel geven en dan, ja dan begint de dagelijkse routine weer. Ik kan jullie vertellen, dit alles vond ik veel moeilijker en enger dan weg gaan. Maarja, er was niks aan te veranderen.

Het ging allemaal zoals ik verwacht had. Ik knuffelde mam en pap weer, we dronken wat. Toen ik thuis kwam knuffelde ik het ratje en de katjes en begon ik maar meteen met mijn tas uitpakken en mam cadeaus geven. Maar na de eerste 2 dagen van ongeloof dat ik weer thuis was en druk zijn met alles uitpakken, opruimen etc. Drong het toch echt door. Ik was thuis. Nadat dit was doorgedrongen, heb ik zo'n 2 weken bijna alleen maar in huis doorgebracht. Naar buiten wilde ik niet, alles wat ik wilde (en nog steeds eigenlijk) is terug terug terug. Gelukkig kwamen er af en toe wat vrienden langs zoals Mirte, Pieter, Monique, Dion, Jim.. maar toch, thuis voelde ik me niet. Dit was ook de reden waarom ik niet meteen geblogd heb.

Inmiddels ben ik weer aan het werk, ga ik af en toe weer de deur uit en krijg ik er weer wat meer zin in. Dit neemt helaas niet weg dat ik me in Nederland niet echt thuis voel en dat ik terug wil naar Japan. Als je daar een tijdje bent, is hier alles zo anders. Kleine dingetjes als onbeleefde mensen en mensen die bellen in de trein, irriteren me nu best wel eens. Maarja, daar moet ik maar aan wennen. Natuurlijk is niet alles slecht hier, wij hebben het behoorlijk goed :) Maar dit is niet waar mijn hart ligt. Helaas is verder reizen zonder opleiding geen optie. Volgend jaar begin ik dus aan mijn studie. Zoals het er nu uitziet wordt dat biologie. Waar in Nederland weet ik nog niet. Ik pik in ieder geval mijn leven weer op en ga er weer tegen aan.

De afgelopen 5 maanden waren een ervaring voor het leven. Ik voel me zo vereerd dat ik dit heb kunnen doen. Het was geweldig en ik weet zeker dat er over niet al te lang weer een avontuur voor mij aankomt.

liefs en bedankt voor het volgen,
Hannah